Het is zover. Ik heb me laten overhalen en een nieuwe telefoon besteld. Zo eentje waar je heel snel heel mooie foto's mee kunt maken. Een verademing, na jarenlang te hebben rondgelopen met een mobieltje dat aanvoelde als een motor die aangeslingerd moest worden.

Ik besloot voortaan pasjesvrij door het leven te gaan. Helemaal van deze tijd. Het enige pasje dat ik meedraag is mijn rijbewijs. Na het vullen van mijn digitale portemonnee was het tijd voor de test; boodschappen betalen met mijn digitale pinpas. Eigenlijk voelde dit niet eens als een test. Ik ging dat gewoon even doen, want zo moeilijk kon het toch niet zijn? Iedereen doet dat of gaat dat doen, dus ik ook.

Trots liep ik met mijn gevulde mandje naar de kassa. Mijn pasje stond bereidwillig klaar op het scherm, ontgrendeld met mijn eigen unieke vingerafdruk. Dit gaat helemaal lukken, dacht ik nog. Maar toen gebeurde het, de confrontatie met mijn zelfoverschatting. Het pinapparaat luisterde niet naar mijn telefoon. Er gebeurde niets, hoe ik mijn telefoon ook draaide. In gedachten zag ik mijn zoon van 11 al met zijn ogen draaien en "oh maham" verzuchten.

De caissière bleef vriendelijk lachen en startte de betaling geduldig een paar keer opnieuw op. Zou ze dit eerder hebben meegemaakt? Zijn er meer moeders van bijna 40 die bij de tijd willen blijven, maar bij wie dat niet meteen vlot gaat? Ik kreeg het inmiddels warm. Net op het moment dat ik 10 minuten proberen wel lang genoeg vond, maakte een verlossende 'blieb' een einde aan de situatie. Wist je dat je om te betalen niet het scherm, maar de áchterkant van je telefoon tegen het pinapparaat moet houden?